Ddru stranu malannu

Arrivà ‘mpuriatu di duluri,
sunannu comu fussi n’ambulanza,
muzzicatu paria lu criaturi,
ni la testa, li vrazza e la panza.

S’arricampava di fori, di zappari
cucuzzi, culazzati, e pumadoru,
quannu d’improvvisu a lu scurari
detti di cursa versu Muntidoru.

Aiutatimi, allistitivi pi favuri,
haiu manciascinu e staiu ‘nfucannu,
haiu bisuagnu lestu d’ un dutturi
pi carmarimi chiuritu e anchi l’affannu.

Facia quasi pena ddru cristianu,
pi comu si raspava carni e peddi,
gridava e si sintia di luntanu
comu si l’avianu tagliatu a feddri.

Ammuniaca, agli, cuteddra
ed impacchi di acqua gnilata
purtava tutta para la vaneddra,
pi carmari ad iddru la farata.

ed ognunu na sintenza ittava,
e diagnusi facia di ddru malannu,
chiù bravu era chiddru ca ‘nsirtava
e a la fini nun facia dannu.

unu dicia: "mi pari arsu di lu suli",
n’antru: "di punci o piduacchi ruzzicatu",
no, "fu lu scuatulu di favi ca ci detti a li muli",
o , "n’ assamu di vespi tirranii ‘ncuitatu".

A sentiri sti ranni minchiunati,
un vicchiariddru saggiu d’esperienza,
dissi : "cuieti nun vi scervellati"
ca " vi la dugnu iu la sintenza".

Sti cosi ca parianu muzzicuna
e macchi ca guastanu lu sangu,
su fruttu di ruttura di cugliuna
di soggira e muglieri tuttu l’annu.