La pirrera

 

Ni la Sicania terra di duluri,
n’capu na rocca Muntidoru stava,
fra Racarmutu, Sadifarcu e lu Naduri
e di gialli culura si fissiava.

Li margheriti cu lu viàntu lunniavanu
sia ch’era di livanti o di punenti,
e rocchi di surfaru lucianu
pani amaru pi futura genti.

In principiu fu pala, picu e zappiddruni
fra patri e figli di gran lena,
apprissu fu lu puzzu e lu vaguni,
ed operai e lustru di la citalena.

Quanti svinturi e quanti lutti
intra cent’anni ci fuaru a Gibbillini,
si iva beni eranu testi e rini rutti,
si iva mali eranu campani di parrini

successi fra li tanti, ca n’ omu ristà n’chiusu
iuntu a la fini di la sò jurnata,
lu tettu ci cidì e attuppà un pirtusu,
e mischinu ristà ddra senza balata

strammà pi la disgrazia la cumpagna,
ca la sira nun lu vitti arricampari
campatu già avia cu la scarogna,
ma chista nun la potti suppurtari

tutti li jorna facia iri e viniri
e dumannari a tutti si l’avianu vistu
picchi accussì nun ci putia finiri
omu massaru e prosecutu Cristu

Na niputeddra già quasi signurina,
beddra e fina ma mala cuminata,
ci iva appriàssu di prima matina
e l’ accumpagnava finu a la scurata

e nomentri ivanu annariannu,
sciuri cugliva ni la campagna,
ca si ni trovanu quasi tuttu l’annu,
frischi, sciaurusi e si sparagna.

Li sciuri purtava pi santa Barbareddra,
ma siccomu antaru nun avia
li pusava intra n’antra figureddra
di beddra matri ca era pi la via.

Ed Chiddra paria cu l’ucchi ed un sorrisu
ca tutti li iorna ci riprummintia:
"Iddu è a latu mia felici in paradisu
unni sarbavu un puastu anchi pi tia ".