Incontro tra Federico II e Bianca Lancia nel suo castello di Agliano

Antico epitaffio di Federico II

Si probitas, sensus, virtutum gratia, census,
Nobilitas orti possent resistere morti,
Non foret extinctus Fredericus, 
qui jacet intus.

(Se l’onestà, l’intelligenza, le più alte virtù,
la saggezza, la buona reputazione e la nobiltà
del sangue potessero resistere alla morte,
Federico, che qui riposa, non sarebbe morto)
(Autore: Vescovo Berardo o chierico Trontano)

 

   Epitaffio per la tomba di Federico II

Qui mare, qui terras, populos et regna subegit,
Caesareum fregit subito mors improba nomen,
Hic jacet, ut cernis, Fredericus in orbe Secundus,
Quem lapis hic, totus cui mundus paruit, arcet.

Come vedi, qui giace Federico Secondo,
che, per terra e per mare, sottomise popoli e regni,
un’improvvisa improba morte spezzò il nome di Cesare.
Questa tomba racchiude colui al quale obbedì
il mondo intero.

 

           Per la tomba di Enrico

Imperio adjecit Siculos Henricus utrosque,
Sextus Svevorum, candida progenies,
Qui monacham sacris uxorem duxit ab aris,
Pontificis scriptis, hic tumulatus inest.

 

           Per la tomba di Costanza

Caesaris Henrici latet hic Costantia conjux.
Undeno lustro, hac platea, rugosa sacerdos
Facta, dedit partu Fredericum Augusta secundum.
Pro meritis sacrata tenet sic ossa Panhormus.