… E LA GIURANA FINI’ VUDDUTA

Dù giuraneddi, p’un s’annuiari,
na passiatedda si misiru a fari…
"O ma cummari facìammuni un bagnu,
ca cca vicinu, mi pari, c’è un stagnu".

Ma pi risposta dda stolita amica
dissi: "Cummari! si propriu all’antica!
vìani cu mìa, ti puartu in piscina,
unni, sicuru, c’è genti cchiù fina!"

"No, nun ci vìagnu, nun sugnu cumminta,
ca ssa piscina pi mmia è piddifinta!"
E avìa ragiuni sta giuranedda,
piscina ‘un era, ma na pignatedda.

Senza cchiù diri na mezza palora,
un tuffu fici ni la cazzalora,
dda gran ‘ntamata ca si sintìa sperta
-tutta cuntenta- cu la vucca aperta.

La pignatedda era ‘n capu lu fuacu:
m’a la giurana cci parsi un juacu.
E quannu l’acqua si fici cchiù calla,
p’aviri friscu sinn’acchian’a galla.

Ma doppu tecchia cu l’acqua bullenti,
dda babba ‘n testa nun fici cchiù nenti.
Adasciu adasciu s’avìa abituata
a stari bona nill’acqua callìata.

Quasi era cotta, nun s’arriminava,
a lu so stagnu … a l’amica pinzava…
Siddu trasìannu già l’acqua vuddiva,
certu, cu un santu, a lampu nisciva …

Ti pari strammu tanticchia stu cuntu?
S’un lu capisti d’unn’appi lu spuntu,
basta ca ‘n tunnu ti fìarmi a talìari
quantu vilenu ti fannu cuddari.

E picca oji e picca dumani
tuttu t’arrobbanu di li to mani.
Quannu pua vidi ca già sì futtutu,
è troppu tardi: t’ashj arrustutu.

(… parabula significa tarantula ballarina …)

Nicolò Falci