LE POESIE DI NICOLO' FALCI

 

LA PIANETA

Lu vannìu si sintiva di luntanu.
Gridava: "la pianeta"! ddru cristianu
E la manuvella ‘ntantu firriava
Di l’organettu ca l’accumpagnava.

Si firmav’a lu mìazzu di la strata
Si la genti pariva ‘ntirissata.
Ma cchiossà li carusi richiamava
Ddru spittaculu ca organizzava.

Un pappagaddru facìa travagliari:
Ci cumannava di jir’a circari
Tra tanti fogli chiddru furtunatu
C’a tia la sorti t’avìa distinatu.

Quant’alligrizza ni ddru carrittìaddru:
Pinni culurati avìa l’ancìaddru,
E culuratu era ddru pizzinu
Unni c’era scrittu lu tò distinu.

E pua la musica - ca mai canciava-
Mentri liggivatu t’accumpagnava,
E ti vidivatu già omu ranni
Campari filici e senz’affanni.

Pi nuddru c’eranu mali vinturi:
Sulu lu fogliu canciava culuri.
E s’un eranu ricchizz’e biddrizzi,
Eran’allura biddrizz’ e ricchizzi.

Mancu custava assà la furtuna
Sulu quarchi lira e no miliuna,
E cu ddri sordi ca to mà ti dava
La fantasìa lestu s’addrumava.

Ora ca siammu ranni, m’addumannu:
E’ comu ni la ‘mmagginammu tannu,
O tutta n’antra cosa è la vita?
Di certu nun è liscia comu sita!

Lu sulu travagliari nun abbasta,
Tecchia di furtuna, certu, nun guasta,
Ma la "pianeta" nun fa lu distinu,
E ci po’ cridiri sulu un cretinu.