A caccia di cuniglia


La caccia avìa, Nicù, 'mpurtanza granni,
m'a mia parìa un gran divirtimìantu,
ca tannu avìa appena quinniciànni;
ma era necessaria a chiddu tìampu.

Bastava iri firrìannu a tuttu banni
facìannu di chilometri anchi cìantu,
cci fussi lu lavùri o tanti canni
ma senza murmurìi né lamìantu.

Scappatu lu cunigliu di la tana
pigliàvatu all'istanti la scupetta
attentu a non sbagliari la to' mira;
cadutu l'armaruzzu a milinciana
currìvatu a pigliarlu tantu 'nfretta
ca russa la cammìsa ti tinciva. 

Ma nun finiva ccà la gran cacciata:
passatu era 'nu sbardu di pirnici,
parivanu apparecchi ìri in picchiata
cu l'ali salutavanu l'amici.

Lu sbardu si firmà a la tracuddàta
cantannu comu fussiru filici,
piccatu, l'aspittavanu 'n'armata
ca 'u cori avìa lassatu a la matrici.

Attenti a nun vulari ancìaddi bravi
ristativi ammucciàti a li timpùna,
lu cacciaturi arriva cu li vavi,
si vi muvìti ancora s'inn'addùna;
lu chiùmmu di ma' pà la mira havi,
du' botti e siti già manciati all'una. 

"E làssami vulari, dissi lu capu,
pirchì vùa ammazzari 'na criatura?
La terra è già finuta sutta 'ncapu,
l'armari sunnu l'arma d'a natura".

"Capisciu la ragiuni d'u to' jàtu,
ma si nun mùari tu, nun campu n'ura.
Li sordi nun ci sù, sugnu dispratu,
la carni aspetta già la ma' signura".

Partìaru li du' cùarpi d'a scupetta
vulà lu chiummu drittu a la pirnìci;
e l'ali ca sbattìanu cu eleganza,
pi sempri si firmaru, comu accetta
ca taglia di la vita ogni radìci
e un lassa pi campari mancu 'na spranza.