LA NEGLIA DI MILANU

 

Avìa arrivatu propriu dda matina,
ni stu granni Milanu, cu lu trenu:
e 'nfirvuratu di stù gran paìsi,
curiusu a firrìari 'ntùarnu mi mìsi.

Vidìa palazzi e turri anti assai,
‘nu grattacìalu ca nun finiva mai:
'na chiazza mi firmai a vìdiri mìagliu,
ca chidda d'u paìsi parìa un bagliu.

E dda chiesa, mamma mia, com'era anta,
tutta china di gugli, quasi m’incanta!
E dda Madonna ca lucìa appinnuta,
ca parìa da lu cìalu fussi tinuta.

Tutt'a un trattu mi truvai sutta un palazzu,
ca parìa fussi tinutu sulu d’un vrazzu:
strittu nta basi e tantu largu in cima,
ca sulu a taliari mi scuppiava ‘a vina.

Girannu e rigirannu pi vìi e viali,
mi scurdavu ca l'urariu avìa a taliari,
e quannu fici scuru e ‘un vitti nenti,
pi manciari m'infilai in un risturanti.

A la nisciuta, doppu picca uri,
'na cusazza ca unn'avìa culuri
m'impidiva di taliari fori 'nta strata,
ca dall'ùacchi mi parìa fussi vulata.

All'improvvisu 'na neglia avìa calatu,
ca parìa ni l'unfìarnu essiri jùtu.
Nenti si vidìa cchiù a un parmu d'ùacchiu,
sulu lu nasu mi vidìa tanticchia.

Un fumu nìuru, ladiu e gran fitenti,
l'ùacchi cuprìa e nun vidìa cchiù nenti.
La testa 'ncumincià a girari 'ntunnu,
e mi parsi ch’avìa finutu fori d’u munnu.

Pìarsu mi vitti e nun sapìa chi fari,
ca versu la stazioni avìa a turnari:
mancu li luci picca, vidìa luntani,
sulu a lu scuru era, comu tanti cani.

Facìannumi curaggiu a cìantu mani,
muru muru 'ncuminciavu a caminari,
pinsannu e ripinsannu a la ma reggia
c'avìa lassatu, pi finiri 'n caggia.

"Chissa è la neglia d’a bedda Milanu",
mi dissi un tiziu c’un cappìaddu ‘n’mmanu:
dànnumi lu benvenutu, tuttu orgugliùsu, 
ni stù Milanu granni, tantu nigliùsu.