XV – L’assassini assicùtanu Pinocchiu; e, doppu ca lu jiùncinu, l’appìanninu a ‘nu ramu di la Quercia granni.

Tuppiò a la porta ma nun potti entrari
junciùtu di ddi du' latri assassini;
la vucca nun rapìa mancu a parlari
cu du' cutèdda cci scassò li rini.

Pùa l'appinnìaru di la Quercia a un ramu:
"Dumani a vucca aperta, ti truvamu".

Allura lu pupu, ormai scunsulatu, si stava jittannu ‘nterra dànnusi pi vintu, quannu girannu l’ùacchi a firriari ‘ntunnu vitti ‘mmìazzu a lu virdi scuru di l’arbuli in luntananza ‘na casuzza tutta bianca comu la nivi e ca splinniva tutta.

- S’avissi tantu jatu di putiri arrivari finu a dda casa, forsi putissi essiri sarvu, - dissi dintra d'iddu.

E senza perdiri tìampu un sulu minutu arricuminciò a curriri pi lu vùascu senza firmarisi. E l’assassini sempri apprìassu. E doppu ‘na cursa disprata di quasi du’ uri, finarmenti stancu distruttu arrivò a la porta di dda casuzza e tuppiò. Nuddu arrispunnì.

Tuppiò arrìari cu cchiù forza, pirchì sintiva avvicinarisi lu rumuri di li passi e lu respiru grùassu e affannusu di li so’ pirsicutura.

Lu stessu silenziu.

Caputu ca tuppiari nun sirviva a nenti, accuminciò pi la dispirazioni a dari pidati e cùarpi di testa a la porta. Allura s’affacciò a la finestra ‘na bedda carusa, cu li capiddi turchini e la facci accussì bianca comu si fussi di cira, li ùacchi chiusi e li mani ‘ncruciati ni lu pìattu, ca senza mòviri pi nenti li labbra, dissi cu ‘na vucidda ca parìa vinissi di l’àutru munnu:

- Ni ‘sta casa nun c’è nuddu. Sunnu tutti mùarti.

- Gràpimi armenu tu! – gridò Pinocchiu chiancìannu e raccumannannusi.

- Sugnu morta anchi ju.

- Morta? E allura chi fa’ a la finestra.

- Aspìattu lu tabbutu ca mi porta addiddì.

Appena dissi accussì, la carusedda scumparì, e la finestra si chiuì senza fari rumuri.

- O bedda carusa di li capìddi turchini, - gridava Pinocchiu, - gràpimi pi carità! Armenu tu hai avìri cumpassioni d’un poviru carusu assicutatu di l’assass…

Ma nun putì finiri la parola, ca si ‘ntisi affirrari pi lu cùaddu, e li soliti du’ vuciazzi ca cci dicivanu minacciusamenti:

- Ora nun nni scappi cchiù!

Lu pupu, vidìannu ormai la morti davanti a l’ùacchi, fu pigliatu d’un trimulizzu accussì forti, ca ni lu trimari, cci sunavanu li juncituri di li so’ gammi di lignu e li quattru zicchini ca tiniva ammucciati sutta la lingua.

- Allura? – cci addumannaru l’assassini, - vùa apriri ssà vucca, sì o no? Ah! Nunn'arrispunni?.. Lassa fari: ca ‘sta vota ti la facìammu gràpiri nuàutri!…

E trati fori du’ cutiddazzi lùanghi a taglienti comu rasoi, zaff… cci dìattiru du’ cùarpi ‘mmìazzu a li rini.

Ma lu pupu pi so’ furtuna era fattu di lignu assà duru, e pi ‘stu mutivu li lami rumpìannusi vularu in milli scheggi e l’assassini arristaru cu lu manicu di li cutedda ‘mmanu, taliannusi ‘nfaccia.

- Haiu caputu, - dissi allura unu d’iddi, - bisogna ‘mpiccarlu! ‘Mpiccàmmulu!

- ‘Mpiccàmmulu! – arripitì l’àutru.

Dittu fattu, cci attaccaru li mani darrìari li spaddi e passatu un filu di corda ‘ntùarnu a la gula, cci ficiru un forti gruppu, e l’attaccaru pinnuluni a un ramu di un grùassu arbulu ca si chiamava la Quercia granni.

Pùa s’assittaru ddà, ‘ncapu l’erba, aspittannu ca lu pupu muvissi li gammi pi l’urtima vota: ma lu pupu doppu tri uri, avìa sempri l’ùacchi apìarti, la vucca chiusa e si muviva sempri di cchiù.

Annuiati finarmenti d’aspittari, si giraru versu Pinocchiu e cci dissiru arridìannu:

- Addiu a dumani. Quannu dumani turnammu ccà, spirammu ca ni fa lu piaciri di fàriti truvari bellu e mùartu e cu la vucca aperta.

E si nni jìaru.

Intantu avìa scuppiatu un fortissimu vìantu di tramuntana, ca ciusciànnu e gridannu cu rabbia, sbattiva lu poviru ‘mpiccatu di ccà e di ddà, facìannulu annacari viulentementi comu lu battagliu di ‘na campana ca sona pi la festa. Ma dd’annacamìantu cci dava fortissimi dulura, e la corda ‘nturciuniata, strincìannu sempri di cchiù la gula, cci livava lu respiru.

A picca a picca l’ùacchi s'appannavanu; e anchi si sintiva ca la morti s’avvicinava, avìa spranza lu stessu ca da un mumentu all’àutru putissi arrivari quarchi anima pietusa a dàricci aiutu. Ma quannu, apetta e aspetta, vitti ca nun arrivava nuddu, ma propriu nuddu, allura s’arricurdò di lu so’ poviru patri… e ormai mìazzu mùartu appi la forza di diri:

- Oh patri miu! Si tu fussi ccà!..

E cci mancò lu jatu pi diri àutru. Chiuì l’ùacchi, grapì la vucca, allungò li gammi e, doppu un granni scussuni, arristò immobbili.