XVI – La bedda Carusa cu li capiddi turchini fa pigliari lu pupu: lu minti a lìattu, e chiama tri mìadici pi sapiri s’è vivu o mùartu.

La bedda Fata lu mannò a pigliari
cu 'na carrozza ca parìa 'ncantata:
cìantu parigli di surciddi a trari,
china di crema e di panna muntata.

Tri duttura currìaru, erano dotti:
o era vivu, o vicinu a morti!

E mentri ddu poviru Pinocchiu 'mpiccatu di l'assassini a lu ramu di la Quercia granni, pariva ormai cchiù mùartu ca vivu, la bedda Carusa cu li capìddi turchini s'affacciò arrìari a la finestra, e impietusitasi a la vista di ddu disgraziatu ca, appinnutu pi lu cùaddu, abballava la tarantella pi li cùarpi di vìantu di tramuntana, sbattì li mani tri voti, e detti tri curpicìaddi.

A 'stu signali si 'ntisi un gran rumuri d'ali ca vulavanu a gran velocità, e un grùassu farcu si vinni a pusari propriu davanti a la finestra.

- Chi cumanna vuscenza, graziusa Fata? - dissi lu Farcu abbassannu lu pizzu comu signu di rispìattu (pirchì bisogna sapiri ca la Carusa cu li capìddu turchini nunn'era àutru, a la fini di li cunti, ca 'na bona Fata, ca di cchiù di milli anni abbitava vicinu a ddu vùascu):

- Lu vidi ddu pupu attaccatu pinnuluni a ddu ramu di la Quercia granni?

- Lu vìu.

- Allura vola subbitu ddà; rumpi cu lu to' fortissimu pizzu lu gruppu ca lu teni appinnutu allariu e mìntilu dilicatamenti 'nterra 'ncapu l'erba a lu pedi di la Quercia.

Lu Farcu vulò e doppu du' minuti turnò dicìannu:

- Chiddu ca mi cumannàstivu, è fattu.

- E comu lu truvasti? Vivu o mùartu?

- A vìdirlu accussì, parìa mùartu, ma nun mi pari ca fussi mùartu completamenti, pirchì, appena cci sciuglìvu lu gruppu di la corda ca lu strinciva 'ntùarnu a la gula, lassò jiri un suspiru, murmuriànnusi a mezza vuci: "Ora mi sìantu mìagliu!".

Allura la Fata, sbattìannu li mani 'nsìami, fici du' curpicìaddi, e cumparì un magnificu Can-barbuni, ca caminava drittu 'ncapu li gammi darrìari, propriu comu si fussi 'n'omu.

Lu Can-barbuni era vistutu cu lu vistitu di la festa. Aviva 'ntesta un cappidduzzu a tri punti tuttu addisignatu d'oru, 'na parrucca bianca cu li ricci ca cci scinnìvanu pi lu cùaddu, 'na giacca di culuri di cioccolatu cu li buttuna ca luccicavanu e cu du' grùassi sacchetti pi tèniricci l'ossa ca cci rigalava la patruna a pranzu, un paru di pantaluna curti di villutu russu, li canzetti di sita, li scarpini scullati, e darrìari 'na speci di fodera d'ombrellu, tutta di rasu turchinu, pi mìttiricci la cuda, quannu lu tìampu minacciava di chiòviri.

-Su, bravu Medoru! - dissi la Fata a lu Can-barbuni; - Fa' subbitu attaccari la carrozza cchiù bedda di la ma' scuderia e piglia la via di lu vùascu. Arrivatu sutta la Quercia granni, hai a vìdiri stinnilicchiatu ni l'erba un poviru pupu mìazzu mùartu. Piglialu cu' gentilizza, posalu 'ncapu li cuscini di la carrozza e portalu ccà. Lu capìsti?

Lu Can-barbuni, pi fari capiri c'avìa caputu, mossi tri o quattru voti la fodera di rasu turchinu, c'avìa darrìari, e partì comu un cavaddu di cursa.

Doppu picca tìampu, si vitti nèsciri di la scuderia 'na bedda carruzzina culuri di l'aria, tutta 'mbuttita di pinni di canarinu e fudirata all'internu di panna muntata e di crema di savujardi. La carruzzina era trata di cìantu parigli di surcìddi bianchi, e lu Can-barbuni, assittatu a cassetta, facìa friscari la zotta a destra e a manca, comu un vetturinu quannu havi paura d'aviri fattu tardi.

Nunn'avìa ancora passatu un quartu d'ura, ca la carruzzina arriturnò, e la Fata, ca stava aspittannu davanti la porta di casa, pigliò 'mbrazzu lu poviru pupu, e purtannulu intra un cammarinu c'avìa li pareti fudirati di matriperla, mannò subbitu a chiamari li mìadici cchiù famusi di lu vicinatu. E li mìadici arrivaru subbitu, unu doppu l'àutru: arrivò cioè, un Cruvacchiu, 'na Civetta e un Griddu-parlanti.

- Vulissi sapiri da vuàutri signuri, - dissi la Fata, parlannu a li tri mìadici ca stavanu 'ntùarnu a lu lìattu di Pinocchiu, - vulissi sapiri da vuàutri signuri si 'stu disgraziatu pupu è mùartu o vivu!…

A 'st'invitu, lu Cruvacchiu, facìannusi avanti pi primu, tuccò lu punzu a Pinocchiu: pùa cci tuccò lu nasu, pùa lu jitu mignulu di li pìadi: e quannu finì di tuccari ben beni, pronunziò solennementi 'sti paroli:

- Secunnu mìa lu pupu è bìaddu e mùartu: ma si pi disgrazia nun fussi mùartu, allura è signali ca è vivu!

- Mi dispaci, - dissi la Civetta, - di contraddiri lu Cruvacchiu, ma' illustri amicu e cullega: pi mìa, inveci, lu pupu è sempri vivu; ma si pi disgrazia nun fussi vivu, allura è signu ca è mùartu pi davveru!

- E vu' nun diciti nenti? - addumannò la Fata a lu Griddu-parlanti.

- Ju dicu ca lu mìadicu prudenti quannu nun sapi chiddu ca dici, la cosa meglia ca po' fari, è chidda di starisìnni zittu. Anchi pirchì 'stu pupu nunn'è 'na facci nova: ju lu canusciu da un po' di tìampu!..

Pinocchiu, ca finu a tannu avìa statu immobbili comu un veru pìazzu di lignu, appi un forti trimulizzu, ca fici scòtiri tuttu lu lìattu.

- 'Stu pupu ccà, - cuntinuò a diri lu Griddu-parlanti, - è un gran mascaratu…

Pinocchiu grapì l'ùacchi e li chiuì subbitu.

- E' un disgraziatu, un lazzaruni, un vagabunnu.

Pinocchiu s'ammucciò la facci sutta li linzola.

- 'Stu pupu ccà è un figliu disubbidienti, e farà mòriri di crepacori lu so' poviru patri!..

A ‘stu puntu si ‘ntisi pi la cammara un sùanu di chiantu suffucatu e di sugliuzzi. ‘Mmagginativi comu cci arristaru tutti, quannu sullivati tanticchièdda li linzola, s’addunaru ca chiddu ca chianciva e sugliuzzava era Pinocchiu.

-Quannu lu mùartu chianci, è signu ca sta pi guariri, - dissi sulennementi lu Cruvacchiu.

-M’addulura contraddiri lu ma’ illustri amicu e cullega, - dissi la Civetta, - ma pi mìa, quannu lu mùartu chianci è signu ca cci dispiaci muriri.