XXIX - Ritorna ni la casa di la Fata, ca cci prumminti ca lu jùarnu doppu nun sarà cchiù un pupu, ma havi addiventari un carusu. Granni culazioni di cafè e latti pi festeggiari 'stu granni eventu.

Mentri pinnìa 'ncapu la padedda
Alidoru lu 'ngaglia cu la vucca;
trova la so' Fatina sempri cchiù bedda
e studia assà assà, nunn'è cchiù zucca.

E' prontu cu l'amici a festeggiari:
ma p'essiri carusu havi a piniari!

Mentri lu piscaturi stava jittannu Pinocchiu ni la padedda, trasì un grùassu cani purtatu ddà di lu fortissimu ciauru e pirchì gulutu di frittura.

- Arrassu! - cci gridò lu piscaturi minacciannulu e tinìannu sempri 'mmani lu pupu 'nfarinatu.

Ma lu poviru cani avìa fami pi quattru, e murmuriànnusi e muvìannu la cuda, pariva ca dicissi:

- Dùnami 'na vuccata di frittata e ti lassu in paci.

- Arrassu, ti dicu! - cci arripitì lu piscaturi; e allungò la gamma pi tràricci 'na pidata.

Allura lu cani ca, quannu avìa fami veramenti, nunn'era abbituatu a lassàrisi pusari 'na musca 'ncapu lu nasu, si jumpò minacciusu contru lu piscaturi, mustrannuci li so' terribbili dìanti. Ni ddu mentri si 'ntisi ni la grutta 'na vucidda debbuli debbuli, ca dissi:

- Sarvami, Alidoru!… Si nun mi sarvi, sugnu friùtu!

Lu cani canuscì subbitu la vuci di Pinocchiu e s'addunò cu so' grannissima meraviglia ca la vucidda avìa nisciutu di ddu fagottu 'nfarinatu ca lu piscaturi tiniva 'mmani.

Allura chi fa? Fa un gran santu di 'nterra, afferra cu la vucca ddu fagottu 'nfarinatu e tinìannulu delicatamenti cu li dìanti, nesci currìannu di la grutta, e scappa veloci comu un lampu!

Lu piscaturi, arraggiatissimu di vìdirisi tratu di mani un pisci, ca avissi manciatu tantu vulintìari, tintò di curriri apprìassu a lu cani; ma doppu quarchi passu, cci scuppiò la tussi e duvitti arriggirari 'nnarrìari.

Intantu Alidoru, truvata la viuzza ca purtava a lu paisi, si firmò e misi delicatamenti 'nterra l'amicu Pinocchiu.

- Quantu haiu a ringrazziàriti! - dissi lu pupu.

- Nun cci nn'è di bisùagnu, - rispunnì lu cani. - Tu sarvasti a mìa, e chiddu ca veni fattu, veni rinnutu. Si sapi, ni 'stu munnu bisogna aiutàrisi tutti unu cu l'àutru.

- Ma comu mai capitasti ni dda grutta?

- Ju era stinnilicchiatu 'ncapu la spiaggia cchiù mùartu ca vivu, quannu lu vìantu mi purtò di luntanu 'n'udurinu di frittura. Dd'udurinu mi tiddicò lu pitittu, e ju cci jìvu 'nnarrìari. Si avissi arrivatu un minutu cchiù tardu!…

- Nun mi lu diri! - gridò Pinocchiu ca ancora trimava di lu scantu. - Nun mi lu diri! Si tu arrivàvatu un minutu cchiù tardu, a 'st'ura ju era bellu e frittu, manciatu e diggirutu. Brrr!… mi vìannu li brividi sulu a pinsàricci!…

Alidoru, ridìannu, stinnì la grampa destra versu lu pupu, ca cci la strincì forti forti comu signu di granni amicizia: e doppu si lassaru.

Lu cani ripigliò la strata di casa: e Pinocchiu, ristatu sulu, jì ni la capanna ddà vicinu, e dumannò a un vicchiarìaddu ca stava assittatu davanti la porta a calliàrisi a lu suli:

- Dicìtimi, galantomu, sapiti nenti d'un poviru carusu firutu a la testa e ca si chiamava Eugeniu?

- Lu carusu fu purtatu da quarchi piscaturi ni 'sta capanna, e ora…

- Ora murì!… interruppi Pinocchiu cu gran duluri.

- No: ora è vivu, e già turnò a la so' casa.

- Veramenti, veramenti? - gridò lu pupu, santannu di cuntintizza. - Allura la ferita nunn'era gravi?

- Ma putiva divintari gravissima e anchi murtali, - rispunnì lu vicchiarìaddu, - pirchì cci traru 'ntesta un grùassu libbru riligatu cu lu cartuni.

- E cu cci lu tirò?

- Un so' cumpagnu di scola: un certu Pinocchiu…

- E cu è 'stu Pinocchiu? - dumannò lu pupu facìannu finta di nenti.

- Dicinu ca è un carusazzu, un vagabunnu, un veru rumpicoddu…

- Calunnii! Tutti calunnii!

- Lu canusci tu 'stu Pinocchiu?

- Di vista! - rispunnì lu pupu.

- E a tìa chi ti nni pari? - dissi lu vicchiarìaddu.

- A mìa mi pari un granni e bonu figliu, chinu di voglia di studiari, ubbidienti, affiziunatu a so' patri e a la so' famiglia…

Mentri lu pupu diciva cu disinvultura tutti 'sti farfantarii, si tuccò lu nasu e s'addunò ca lu nasu si cci avìa allungatu cchiù d'un parmu. Allura tuttu scantatu accuminciò a gridari:

- Nun criditi, galantomu, tuttu lu beni ca vi dissi di Pinocchiu: pirchì canusciu benissimu Pinocchiu e vi pùazzu assicurari ca è veramenti un carusazzu, un disubbidienti e svugliatu, ca inveci di jiri a la scola, va cu li so' cumpagni a fari lu lazzaruni!

Appena finì di diri 'sti paroli, lu so' nasu s'accurzò e riturnò a la so' grannizza naturali, comu era prima.

- E pirchì si' tuttu biancu ni 'sta manera? - cci dumannò lu vicchiarìaddu.

- Aviti a sapiri ca … senza addunarimìnni, mi grattavu contru un muru, ca era 'mbiancatu di friscu, - rispunnì lu pupu, vrigugnànnusi a cunfissari ca l'avivanu 'nfarinatu comu un pisci, pi pùa frijìrlu ni la padedda.

- Oh!, di la to' giacchitedda, di li to' pantalunìaddi e di la to' birritta chi ni facisti?

- 'Ncuntravu li latri e mi spugliaru. Dicìtimi, vicchiarìaddu,

nun è ca pi casu aviti di dàrimi un vistitìaddu, tantu ca ju pùazzu turnari a la casa?

- Carusu miu, in quantu a vistita, ju nun haiu ca un sacchitìaddu, unni cci tìagnu li lupini. Si lu vùa, piglialu: ecculu ddà.

E Pinocchiu nun si lu fici ripetiri du' voti: pigliò subbitu lu sacchitìaddu di li lupini ca era vacanti, e doppu avìricci fattu cu li fùarbici un pirtusu nicarìaddu 'nfunnu e du' pirtusa ni li lati, si l'impilò comu 'na cammisa. E vistutu lìaggiu lìaggiu ni ddu modu, si diriggì versu lu paisi.

Ma, pi la strata, nun si sintiva tantu tranquillu; tantu è veru ca faciva un passu 'nnavanti e unu 'nnarrìari e, discutìannu intra iddu, iva dicìannu:

- Comu fazzu a prisintarimi a la bona Fatina? Chi havi a diri quannu mi vidi?… Mi pirduna 'sta secunna birbantata?… Scummìattu ca nun mi la pirduna!… Oh! Nun mi la pirduna di certu…. E mi sta beni: pirchì ju sugnu un monellu ca prummìattu sempri di corrèggirimi, e nun mantìagnu mai!…

Arrivò a lu paisi ca era già notti, e vistu ca facìva tìampu tintu e l'acqua cadiva a catati, jì drittu drittu a la casa di la Fata cu la precisa intenzioni di tuppiari a la porta e fàrisi grapiri.

Ma, quannu fu ddà, si 'ntisi mancari lu curaggiu, e inveci di tuppiari s'alluntanò, currìannu, 'na vintina di passi. S'avvicinò 'na secunna vota a la porta, e nun fici nenti: s'avvicinò 'na terza vota, e nenti: la quarta vota pigliò, trimannu, lu battenti di fìarru, e tuppuliò appena.

Aspetta, aspetta, finarmenti doppu mezz'ura si grapì 'na finestra di l'urtimu pianu (la casa era di quattru piani) e Pinocchiu vitti affacciàrisi un grùassu Babbaluci, ca avìa un lumicìaddu addrumatu 'ntesta, ca dissi:

- Cu è a 'st'ura?

- La Fata è intra? - dumannò lu pupu.

- La Fata dormi e nun voli essiri addrivigliata: ma tu cu si'?

- Ju sugnu!

- Cu ju?

- Pinocchiu.

- Cu Pinocchiu?

- Lu pupu, chiddu ca sta ni la casa cu la Fata.

- Ah! Capìu, - dissi lu Babbaluci. - Aspettami ddrùacu, ca ora scinnu e ti grapu subbitu.

- Allibbirtativi, pi carità, pirchì mùaru di friddu.

- Carusu miu, ju sugnu un babbaluci, e li babbaluci nun hannu primura.

Intantu passò 'n'ura, ni passaru du', e la porta nun si grapiva: allura Pinocchiu, ca trimava di friddu, di scantu e pi l'acqua ca avìa di 'ncùaddu, si fici curaggiu e tuppuliò 'na secunna vota, e tuppuliò cchiù forti. A 'stu secunnu cùarpu si grapì 'na finestra di lu pianu di sutta e s'affacciò lu solitu Babbaluci.

- Babbaluci biaddu, - gridò Pinocchiu di la strata, - havi du' uri c'aspìattu! E du uri, cu 'sta nuttatazza, diventanu cchiù lùanghi di du' anni. Allibbirtàtivi, pi carità.

- Carusu miu - cci arrispunnì di la finestra ddr'armaruzzu tutta paci e tutta carma, carusu miu, ju sugnu un babbaluci, e li babbaluci nun hannu mai primura. E la finestra si richiudì.

Doppu tanticchia sunò la mezzanotti: pùa l'una, pùa li du' doppu mezzanotti, e la porta era sempri chiusa. Allura Pinocchiu, persa la pacìanzia, acchiappò cu raggia lu battenti di la porta pi tuppiari un gran cùarpu di fari rintrunari tuttu lu palazzu: ma lu battenti ca era di fìarru addivintò improvvisamrnti 'n'ancidda viva, ca sciddicànnucci di li mani sprì ni lu vaddunìaddu d'acqua 'mmìazzu a la strata.

- Ah, sì? - gridò Pinocchiu sempri annurbatu di la collira. - Si lu battenti sprì, ju cuntinuu a tuppiari a furia di pidati.

E tirannusi tanticchia 'nnarrìari, lassò jiri 'na fortissima pidata a lu purtuni di casa. Lu cùarpu fu accussì forti, ca lu pedi trasì ni lu lignu finu a mità: e quannu lu pupu tintò di trarlu fori, fu tutta fatica 'nnutili: pirchì lu pedi cci avìa ristatu 'mpilatu ddaìntra, 'nchiuvatu comu un ribbattinu.

Immagginativi ddu poviru Pinocchiu! Appi a passari tuttu lu rìastu di la notti cu un pedi 'nterra e l'àutru allariu.

La matina, versu l'alba, finarmenti la porta si grapì. Ddu bravu armaruzzu di Babbaluci, a scìnniri di lu quartu pianu finu a l'ingressu di la strata, cci avìa misu sulu novi uri. Bisogna propriu diri ca avìa fattu 'na bedda sudata!

- Chi faciti cu 'stu pedi 'mpilatu ni la porta? - dumannò ridìannu a lu pupu.

- Fu 'na disgrazia. Viditi siddu, Babbaluci bìaddu, vi arrinesci di libbràrimi di 'stu supplizziu.

- Carusu miu, pi chistu cci voli un fallignami, e ju nun haiu mai fattu lu mastru d'ascia.

- Prigati la Fata di parti mia!..

- La Fata dormi e nun voli essiri addrivigliata.

- Ma chi vuliti ca fazzu 'nchiuvatu tuttu lu jùarnu a 'sta porta?

- Divìartiti a cuntari li furmiculi ca passanu pi la strata.

- Purtatimi armenu quarchi cosa di manciari, pirchì mi sìantu sfinutu.

- Subbitu! - dissi lu Babbaluci.

Infatti doppu tri uri e mezza Pinocchiu lu vitti turnari cu 'na 'nguantera d'argentu 'ntesta. Ni la 'guantera c'era un pani, 'na puddastra arrustuta e quattru fraccochi maturi.

- Ccà c'è la culazioni ca vi manna la Fata, dissi lu Babbaluci.

A la vista di dda grazia di Diu, lu pupu si 'ntisi cunsulatu di tuttu.

Ma quali fu lu so' ripinzamìantu, quannu accuminciannu a manciari, s'addunò ca lu pani era di jissu, la puddastra di cartuni e li quattri fraccochi di màrmaru, culurati a lu naturali.

Vuliva chianciri, vuliva dàrisi a la disperazioni, vuliva jittari all'ariu la 'nguantera e chiddu ca c'era ddaintra: ma inveci, o pi lu gran duluri o pi la dibbulizza di stomacu, fattu sta ca cadì svinutu.

Quannu rinvinni, si truvò stinnilicchiatu 'ncapu un divanu, e la Fata era vicinu a iddu.

- Anchi pi 'sta vota ti pirdunu, - dissi la Fata, -ma guai a tìa si ni cummini 'n'àutra di li to'!…

Pinocchiu prummisi e jurò ca avissi studiatu, e ca s'avissi cumpurtatu sempri beni. E mantinni la parola pi tuttu lu rìastu di l'annu. Infatti, a l'esami di li vacanzi, appi l'onuri di essiri lu cchiù bravu di la scola; e lu so' cumpurtamìantu, in generali, fu giudicatu accussì dignu di lodi e soddisfacenti, ca la Fata, tutta cuntenta, cci dissi:

- Dumani finarmenti lu to' desideriu s'havi ad avvirari!

- Cioè?

- Dumani finisci d'essiri un pupu di lignu, e divìanti un carusu pi beni.

Cu nun potti vidiri la filicità di Pinocchiu, a 'sta nutizzia tantu suspirata, nun si lu po' mai immagginari. Tutti li so' amici e cumpagni di scola avivanu a essiri invitati pi lu jùarnu doppu a 'na granni culazioni ni la casa di la Fata, pi festeggiari 'nsìami lu granni avvinimìantu: e la Fata aviva fattu priparari ducìantu tazzi di cafè e latti e quattrucìantu panini cu lu burru sutta e 'ncapu. Dda jurnata prumittiva d'essiri tantu bedda e allegra, ma….

Disgraziatamenti, ni la vita di li pupi c'è sempri un ma, ca ruvina ogni cosa.