VI - Pinocchiu s'addrummisci cu li pìadi ni la bracera, e la matina doppu s'arriviglia cu li pìadi abbruciati.
                                               

Notti di fami e forti trona e lampi
un pìazzu di pani curri a circari;
assuppatu ritorna comu brillanti
pintutu c'avìa jutu a dimannari.

S'addrummisci vicinu a 'na bracera
e trasforma li pìadi in bracia vera.

Chidda era 'na nuttatazza d'infìarnu. Truniava forti forti, lampiava comu si lu cìalu vulissi svampari, e un vintazzu friddu ca strapazzava ogni cosa, friscannu rabbiusamenti e sullivannu 'n'enorme nìavula di pruvulazzu, facìa sbattiri e ziculìari tutti l'arbuli di la campagna.

Pinocchiu avìa 'na gran paura di li trona e di li lampi: ma la fami era cchiù forti di la paura: pi 'stu mutivu accustata la porta di casa, e pigliata 'na bedda rincursa, cu un cintinari di santi arrivò finu a lu paìsi, cu la lingua di fori e senza jatu, comu un cani di caccia.

Ma lu paìsi era tuttu a lu scuru e senza arma viva. Li putìi eranu chiusi; li porti di casa chiusi, li finestri chiusi; e pi la via mancu un cani. Parìa lu paìsi di li mùarti.

Allura Pinocchiu, pigliatu di la disperazioni e di la fami, accuminciò a sunari la campanedda di 'na casa, senza firmàrisi, pinsannu:

- Quarcunu si havi ad affacciari.

Infatti s'affacciò un vicchiarìaddu, cu la scazzetta 'ntesta, ca si misi a gridari cu rabbia:

- Chi vuliti a 'st'ura di notti?

- Mi facìssivu lu piaciri di dàrimi un pìazzu di pani?

- Aspettami c'arrivu subbitu, - arrispunnì lu vicchiarìaddu, pinsannu d'avìri a chi fari cu unu di ddi carusazzi camurrusi ca si divìartinu di notti a sunari li campaneddi di li casi, pi dari fastidiu a la bona genti, ca si ni sta a dormiri tranquillamenti.

Doppu mìazzu minutu s'aprì la finestra e la vuci di lu vicchiarìaddu dissi a Pinocchiu:

- Abbicinati e grapi lu cappìaddu.

Pinocchiu si livò di 'n'testa lu cappidduzzu; ma mentri lu parava, si 'ntisi chiòviri 'ncùaddu 'na granni catata d'acqua ca lu vagnò di la testa a li pìadi, comu si fussi 'nu vasu di giraniu ammusciutu.

Arriturnò a la casa tuttu vagnatu comu un puddicinu e chinu di stanchizza e di fami e nunn'avìannu la forza di stari a l'addritta, s'assittò, appuiannu li pìadi vagnati e chini di crita 'ncapu la bracera china di braci addumata.

E accussì s'addrummiscì; e mentri durmiva, li pìadi ca eranu di lignu, svamparu e chianu chianu addivintaru carbuni e cìnniri.

E Pinocchiu cuntinuava a dormiri e a runfuliari, comu si li so' pìadi fussiru chiddi di 'n'àutru. Finarmenti quann'era quasi jùarnu s'arrivigliò, pirchì quarcunu avìa tuppiatu a la porta.

- Cu è? - addumannò ittannu jatùna e grattànnusi l'ùacchi.

- Ju sugnu, - rispusi 'na vuci.

Chidda era la vuci di Geppettu