TERRA MIA

 

Ah! comu sì bedda terra mia,
ca puri di luntanu pìansu a tìa!
Quannu a la casa tùarnu e m’abbicinu
lu sangu miu già vùddi comu lu vinu.

Quannu a li Cusatìni sugnu arrivatu
sìantu ca la ma’ casa è quasi a latu,
e cuntu ddi sei chilometri di fari
pi vìdiri tutti l’amici e li cumpari.

Jùntu a li Petri Vìvi, ‘ncapu a lu jùmi,
ti vìu tutta alluciàta, comu un gran lumi,
d’u suli ca ddà a Sutera havi la naca
e lancia saluti e vasi tutta l’annata.

Passatu ‘u granni ponti ‘ncapu lu jùmi
m’arrèsta di Liamari un faticuni,
arrivu a lu Palummaru e pùa salutu
la Madonna di la Grazia, so’ divotu.

Dù passi ancora, senza cchiù fatica,
e a destra lu Carbàniu, cruci antica,
ca pènni appisantita tantu assai
di tutti li piccati e di li guai.

E finarmenti 'na gran chiazza appari,
cchiù granni di lu chianu di lu mari,
unni la genti sempri e assà passìa
parlannu e riparlannu a la fuddìa.

Partìannu di la chiesa, dda Maria,
camìna fin'arrivari a varberìa,
pi pùa arrivata a lu cafè di Amicu
rritòrna arripitìannu 'u sacru ritu.

Jungìannu di Milanu all'impruvvìsu
lu munnu dda ti pari un paradìsu:
ma doppu quattru jòrna di firriàri
capisci ca è 'u mumentu di turnari.

"Ma comu, dici tu, tuttu finutu
ddu granni disideriu, quasi 'mpazzùtu?
Nun vidi l'ura di passari 'u Strittu
e lestu ti ni tùarni drittu drittu?".

"Nunn'è comu tu pìansi, amicu urbanu,
si vidi ca 'u tò sangu nunn'è sicanu.
Chista è 'na storia di sapuri anticu!
Jùntu a Milano, mi torna l'allammìcu!".